Enkele dagen geleden zag ik de prachtige documentaire over maestro Bernard Haitink. Een programma van de VPRO in ‘Het Uur van de Wolf’.

Behalve het feit dat er eindelijk weer eens iets was dat ik wèl wilde zien, na zappend getormenteerd te zijn door k*tmuziek en herrie op de TV en de onvoorstelbare arrogantie om bijvoorbeeld rap muziek te noemen – u weet wel: dat meestal onverstaanbare ritmische gedreun van een vrijwel toonloze stem zonder de moeite te nemen te worden verstaan, noch enig intonatieverschil te maken en in een onnavolgbaar tempo, zonder enig benul van dictie, met een dramatisch onbenul van de Nederlandse taal omdat het continue doorspekt schijnt te moeten worden met Engels (ik heb het dus over Nederlandse rappers) – was dit een adembenemend portret van een echte muziekmaker.

Op deze laatste dag van het jaar 2021 wil ik graag een gedicht met jullie delen. Het idee ervoor ontstond tijdens de dagelijkse wandeling met mijn hond terwijl ik over het leven nadacht - daarom ook 'de dood' in de titel.
Over Corona wordt niet gerept, dat gebeurt al genoeg overal. Het is meer een filosofie over de betrekkelijkheid van het leven - naast de liefde tenslotte één van de dankbaarste onderwerpen voor een gedicht. Enfin - lees zelf maar.

Ik kan nooit beslissen of ik nou schaamte of woede voel iedere keer. Het wisselt per minuut en per dag. In ieder geval is ongeluk het onvermijdbaar resultaat. Ik ben helaas te fatsoenlijk om er grootscheeps uiting aan te geven. Niet op sociale media en niet in kleine kring. Het resultaat is opgeteld dus ongelukkige machteloosheid.

Plotseling schrik ik wakker uit mijn nachtmerrie. Hoewel het allerminst ongebruikelijk is - iedere nacht tenminste één keer de laatste jaren – is het wel steeds weer op adem moeten komen. Het is drie uur en ben direct gaan slapen nadat OP1 afgelopen was. Slechte lengtescore dus en geen verkwikkende REM-slaap gehad in ieder geval.
Dus de tablet er maar weer bijgepakt. De kranten met het slechte nieuws vervagen langzaam de hevige beelden uit de nachtmerrie. Helaas ben ik wel klaar wakker.

Vanavond stuitte ik tegen wil en dank op het programma Heerlijk avondje voor Sinterklaas. Er was niks anders de moeite waard om te bekijken en ik was te moe om andere dingen te ondernemen. Eerlijkheidshalve zeg ik er nog even bij dat ik sinds mijn vijfde alleen maar de vreselijkste herinneringen heb opgebouwd aan deze niet zo heilige man.

Voor mij is 1 december vooral een dag om stil te staan bij dat andere over de wereld razende virus: HIV / AIDS. Begin van de adventsperiode heb ik niks mee als ongelovige.
Afgezien van een enkele herdenking is dit virus voornamelijk verdrongen door Covid-19. Dat is op zich begrijpelijk, alhoewel de cijfers van HIV / AIDS de cijfers van Corona verre overtreffen. Maar ja, cijfers met doden en geïnfecteerden met elkaar vergelijken is eigenlijk geen goed idee. Leed en lijden kent geen quantificatie.

Nog wekelijks achtervolgen mij overdag de beelden en ‘s nachts de nachtmerries van mannen in Iran die van een hoge flat werden gegooid enkele jaren geleden. En plein publique, want beneden stond de toegestroomde menigte toe te kijken naar het ‘spektakel’, zonder dranghekken plaatsmakend voor de plaats waar de lichamen zouden belanden. De mannen die gooiden waren geautoriseerd door de overheid en de mannen die gegooid werden waren homoseksueel.

De titel van deze column is een vraag. Een vraag waarop het antwoord nog lang niet gegeven kan worden. Helaas - wil ik eigenlijk zeggen. Daarom is deze column ook eerder als pamflet of betoog bedoeld dan als een kabbelend verhaaltje om uw tijd te doden.
Al tien jaar zoek ik naar rust - niet de koude rust van het koude graf, maar warme rust en dan pas het graf.

Laat ik vooropstellen dat ik van Arie houd.
Sinds hij zijn prachtige torso en quasi-stoere tatouages aan de goegemeente toonde in L'Homo - een éénmalig homoblad van Linda de Mol - was hij zijn baan bij die hypocriete godvrezende EO'ers kwijt, maar was zijn kostje gekocht en kon hij zelfs op mijn eeuwige aanbidding rekenen.

Het wantrouwen heeft eindelijk officieel zijn intrede gedaan. Wij waren er natuurlijk al jaren bang voor: databases met persoonsgegevens die lukraak worden gecombineerd, zodat u in uw doen en laten overal kunt worden gecontroleerd. Het werd natuurlijk niet toegegeven – nee, uw hoogst persoonlijke hebbelijkheden zouden beschermd zijn.

Laatst sprak ik een man die jarenlang bij een farmaceutisch bedrijf had gewerkt. Hij was er helemaal gefrustreerd uit eigener beweging weggegaan, hoewel hij een goed betaalde baan had. Er zat hem iets groots in de weg en het ergste was nog dat het steeds groter werd. Dit grote ding was zijn geweten.

Bolkenstein zei een paar dagen geleden: “Waar is de vijand?” Daar had hij natuurlijk helemaal gelijk in. Nederland heeft geen vijanden die met een supersonisch vliegtuig bestreden moeten worden. Wat zeggen die spelende knaapjes van Defensie dus? “Ja maar, wij hebben ze wel nodig voor onze jongens – en meisjes, zoals er met enige hersensteun achteraf nog aan wordt toegevoegd – in Afghanistan en zo?” Maar wat is de realiteit?

Mama zuchtte diep. Had die Klaas alweer zijn hele toelage van de maand in een paar dagen uitgegeven. Zij had samen met haar man hem toch geleerd goed met zijn geld om te gaan. Jaren hadden ze eraan besteed. Eerst met zijn zakgeld en daarna met zijn maandelijkse toelage.